Kömür gözlü,kırmızı yanaklı ” BAHAR”, Mustafa Şibik

Karaorman da havalar iyice soğumağa başladı.Alçaklarda(400 mü) kar yağışı bekleniyor.Bu gün öğle üzeri ALDİ alış veriş merkezine haftalık yiyecek ihtiyaclarımızın bir kısmını, karşılamak için gittik.
Otomobilimizi park edip giriş kapısına doğru yönelmiştik ki; duvar kenarında yerde oturan bir (dilenci) kadın gördüm.Kadına Türkçe “Merhaba nasılsın? “dediğimde bana önündeki kartonu göstererek,tavuk resmine parmağını bastı.;Evde hiçbir şeyimiz yok,bana ekmek,su ve birde çocuklarıma pişirmak için tavuk lazım.”demesin mi?
Oysa ben deneme maksadıyla Türkçe konuşmuştum.
Bulgaristan’lımısın?
Evet.
Neresinden?
Sofya’danım.
Adın ne?
Bahar.
Kömür karası gözleri gülümsedi. Yanaklarının tazeliği ortaya çıktı.
Pekte güzelmişsin?
Alışverişten sonra uğrarız.
Benden önce içeri giren eşime ;Bahar ile olan konuşmalarımı aktardım.
Bahar içinde alış veriş yapalım.dedim.
Bahar’a karşı içimde ılık bir bir yaklaşım duydum.
Bulgaristan da çadırımı taşlamalarına rağmen.
Hem Bahar çekingende olsa benim “ANA DİLİMİMLE” konuşuyordu.
Atatürk’ümüzün izini sürebilseydik,Bahar ve Bahar gibileri asla dilenmek zorunda kalmazlar dı.
Hem Bahar,iş aradığını,temizlik işi bile bulamadığını özenle belirtmişti.
Bahar için yaptığımız yiyecek ihtiyaclarını teslim ettik.
Bahar eşimle bana yönelik”Size Allahtan duacı olacağım.Sağ olun….”
diye kısa ve öz dua etmeyide ihmal etmedi.
Freiburg’un Littenweiller mahallesinde barınaklarda oturduklarını öğrendik.Trenle iki istasyon ilerde dedi.Bütün gün aklım Bahar da kaldı.
Kim bilir belki bir başka yerde,yine karşılaşırız.Gözlerimiz gülerek Türkçe sohbet ederiz.Ana Dilimiz de.